در ۵ سالگی نزد سختگیرترین پدر دنیا که در صورت عدم رضایت از عملکردش او را گرسنه نگه میداشت تعلیم موسیقی را آغاز کرد.در ۶ سالگی از عالم مردگان برگشت.در بزرگسالی به دلیل بیماریهای مزمن متعدد از جمله سفیلیس و درمان شدن با جیوه تمام دندانهایش ریخت و چهره اش از شکل افتاد.گونه هایی فرورفته،چشمانی مقعر،چهره ای رنگ پریده و موهایی ژولیده داشت.بسیار قدبلند و بسیار نحیف.انگشتانی بسیار کشیده و باریک داشت و همیشه سراپا سیاهپوش بود.او با درشکه ای سیاهرنگ که چهار اسب سیاه آن را میکشیدند رفت و آمد میکرد.انگار که همه ی اینها کافی نباشد که وی را مرموز و شیطانی بخوانند، ویولن را هم بطور حیرت انگیزی عالی مینواخت تا آنجا که یک بار در اثناء نواختن، یکی از حضار که طاقت از کف داده بود فریاد برآورد که من شیطان را بر روی صحنه میبینم که به او یاری میرساند.او تمام نوازندگان نامدار هم عصرش را با اختلاف بسیار زیاد در تکنیک و مهارت پشت سر گذاشت.از آنجا که تا آن زمان قطعه ای برای ویولن نوشته نشده بود که درخور توانمندیهای فراانسانی او باشد خود دست به کار آهنگسازی نیز شد.از جمله ساخته های او میتوان به “۲۴ کاپریس برای ویولن” اشاره کرد.این برجسته ترین ویولنیست تمام دورانها کسی نیست جز “نیکولو پاگانینی”(تولد ۱۷۸۲ جنوا،ایتالیا
مرگ ۱۸۴۰ نیس،فرانسه)
یادش گرامی!
در ادامه کاپریس شماره ۲۴ او را با اجرای ایزاک پرلمن با هم میشنویم.